“Bazıları kalabalıklar içinde direniş gösterir gördüğü haksızlıklara, Nusret Güner yalnız başına, bir tek kendisi olarak haksızlığın karşısına dikildi. Hiçbir şey beklemeden… Onun yalnızlığına ve direnişine şahit oldum. Bir amiralin kimi zaman sessizce, kimi zaman haykırarak akan gözyaşlarını gördüm… Gerçek bir komutanın nasıl olması gerektiğini anladım.” diye bitiriyor Toygun Atilla kitabını.
Siz hiç beyninizi durdurmak istediniz mi? Bu kitabı okurken ben istedim. Çünkü vicdana sahip bir insanın beynini patlatacak türden bilgiler var içerisinde.
Izzetbegoviç; “Ve her şey bittiğinde hatırlayacağımız şey; düşmanlarımızın sesleri değil, dostlarımızın sessizliği olacaktır.” demiş. Ben ise bu süreçte, onurlu ve dimdik ses çıkartabilen ve bunları yazabilenleri hatırlamayı tercih ediyorum. Zira sadece onların varlığını duyumsamak bile insanca bir yaşam için umuttur.
