“Dhammapada antik bir bilgelik kaynağı ve spiritüel edebiyatın en değerli eserlerinden biridir. Aynı zamanda Theravada Budizmi’nin kutsal kurallarının bir derlemesi olduğu için Budizm görüşlerini öğrenmek için mükemmel bir kaynak. Kitabın adı Sanskrit dilindeki dharma sözcüğünden gelir; evrenin işleyişi, onun varoluş kuralları anlamına gelir; pada ise ayak ya da adım anlamındadır. Dolayısıyla kitap bizi...

De ki işte! “En ucuna geldiysen ne çıkar ki hayatın, gider bir de sınırın diğer tarafını işgal edersin. Sen delisin, iyi ki de öylesin!”… Ve Sana derler ki!; ”Ne gereği var, sen zaten çok iyisin, iyi olanın sınırları yoktur ki o her yerde hep iyidir”…Ve dersin ki!, “Kime göre iyi? Eğer size göreyse, niye sınırlar olsun ve en ucuna gitsin ki iyi? Peki ben iyi isem, siz nesiniz ve neden uçlara yön...

Zihinsel devrimlere ihtiyacı var zavallı hallerimizin. Rütbelerin, statülerin, başarma hırsları ve kendini kabul ettirme çabasında geçen hayatı içinde, kendine yabancılaşan insan, basit yaşamı unuttukça kendi kaoslarının içinde sürünen tek hücreli, ilkel bir canlıymış gibi hayatını sürdürmeye kendini mahkum kılıyor. Kendini, kalabalığın içinde fark ettirmeye dönük her yapay davranışı, onu insan olma...

Hayat sessiz, soluksuz, soğuk yüzlü ölülerin mezarı işte. Her gün kendini sokaklara, caddelere, binalara gömen ölü insanların… Gülümsüyorum öylesine ölü bir gülümseme, soluk almayan, nabzı olmayan… Daha bir ”hiç”. Silik bir iz bendeki ben, kayıp ilanı her şey. Kimsesizler mezarlığında aramak için kendini ne bekler insan. Sonbaharlar dökülürken… Sabahın yedisinde kalabalık sokak...

İnmeli sahneden çoğu zaman. Oturmalı A sırası 8. koltuğa ve izlemeli kendini… Bazen gülmeli bazen ağlamalı bazen de düşünmeli. Pürdikkat kesilmeli halin. Başrolü senin bu hayatın, ne kadar iyi ne kadar kötü de olsa her perdenin sonunda kalkıp ayağa alkışlamalı. Kaç bilet kesilmiş ömrüne, kaç turneye çıkmış ömür düşünme! İzle sadece ve telefonunu sessize al. Bu senin dramın. Bu senin aynadaki...

İçindeki nehirde boğulur insan. Sığ sularında kayalıklarına çarpar durur çürümeye başlayan bedenin… Coşkun şelalelerin vardır taş kesilir düştüğün suların. Döküldüğün yerde, açık denizlerinde senden binlerce ceset yüzükoyun… Vurdukça dalgalar çıkartır senden seni kıyıya. Ayaklara batan çakıl taşları gibi sert ve koyu. İnsan ömrü ölülerini sevmekle geçer....

“Baykuşların öbür kuşlara göre daha fırlak olan gözleri neredeyse hareketsizdir ve baykuş başka yere bakmak isterse, kafasını çevirmek zorundadır; buna karşılık baykuşlar, kafalarını yatay olarak 270°, yani bir çemberin 3/4’ü kadar çevirebilir ve başlarını yukarıya ve aşağı 180° döndürebilir. “ Evet baykuşları seviyorum. Fakat biraz önce saydığım özellikleri sayesinde...