Aslında her zalim tutum ve davranışın kökeninde bir mazlum psikolojisi yatar. Birdenbire bir bakarsınız ki dünün mazlumları bugünün zalimleri oluvermişler.
Toplumun uzun dönemli çıkarları ve o toplumda yaşayan insanların refah ve mutluluğu için zulümle mücadele de zalimce değil, demokratik yöntemlerle ve adalet duygusuyla hareket edilerek yapılmalıdır.
Haksız ve adaletsiz uygulamalarla halkına zulmeden siyasi iktidarlar ve cinayetler üzerine yükselen zalim terör örgütleri, geçici başarılar kazanmış görünseler de bilmelidirler ki günümüzde artık hiçbir zalimin başarısı kalıcı olamaz.
Sevgi, şefkatle, anlayışla, empatiyle, hoşgörüyle ve demokratik anlayışla birlikte gelişir, büyür, serpilir. Nefret, kinle, garezle, intikamla, bağnazlıkla, dogmatizmle, otoriterlikle beslenir, büyür, gelişir, bireyleri ve toplumları pençesine alır, zalim yaratır, zulüm doğurur.
Demokratik rejimler bile kin ve nefret yoluyla otoriter, totaliter rejimlere dönüştürülebiliyor. Bir insandan nefret etmek, bir gruptan nefret etmek, bir ideolojiden, bir anlayıştan, bir yaklaşımdan nefret etmek, bir milletten nefret etmek, ancak zalimlerin becerebileceği bir başarıdır(!). Hem bireylerin hem de toplumların hayatını karartır, çıkmaz yollara sürükler insanlığı.
Siyasette nefret üreten birinci kaynak hiç kuşkusuz iktidardır. Tabii nefrete dayanan muhalefet de yapılabilir. Ama iktidar, egemen olduğu için, kin ve nefret sarmalında birinci derecede rol oynar. İktidardan kaynaklanan kin ve nefret, başta muhalefet olmak üzere tüm toplumu, bütün insanları etkiler, onları da kin ve nefrete sürükler..
Böylece, bir süre için zafer kazanmış gibi görünse de, başta iktidar olmak üzere, bütün toplum kin ve nefret batağına saplanır, herkes mutsuz olur, sistem çöker, zulüm yükselir, zalimler geçici olarak kazanır.
Nefrete dayalı politika yapan, insanları haksız yere hapse atan, onların malına mülküne el koyan, adalet duygusunu zedeleyen zalim kişiler, zulüm yapan iktidarlar, hem kendilerine hem vatandaşlarına hem de insanlığa karşı büyük bir yanlış içerisindedir. Bu yanlışın bedelini de herkesten önce ve herkesten çok kendi öder, kendi ürettiği nefret denizinde boğulur gider!
Nasıl sevgi sevgiyi çoğaltırsa, nefret söylemi de başka nefret söylemlerini teşvik eder ve çoğaltır. Böylece toplumlar birbirinden nefret eden gruplara bölünürken, öte yandan herkes bu nefretten nasibini alır. Günlük yaşam, normal etkileşim, insani iletişim, aile, okul, arkadaş grupları, medya, kamu hizmetleri, siyaset ve sonuç olarak tüm toplum zarar görür.
Kin, nefret ve intikam duyguları üzerinde demokrasi değil ancak faşizm yükselir! Bir ülkenin yöneticisi, başkanı, başbakanı, lideri, kendi kişisel öfkesini, kin ve nefretini yönettiği ülkenin idari, adli ve mali mekanizmalarına yansıttığı zaman, o ülke artık yaşanmaz hale gelir. Çünkü bütün mekanizmalar ve görevliler bundan etkilenir, devlet adeta bir insanın, öfkesine, kin ve nefretine teslim olur.
Nefret söylemini bireysel, toplumsal ve kültürel yaşamımızdan, özellikle de siyasetten medyadan söküp atamadığımız sürece, zulmü ve cinayetleri durdurmak, yeni düşmanlıkların oluşmasını önlemek olanaksız görünüyor.
NOT: Kin ve nefretin hangi boyutlara ulaştığını görmek için izleyebilirsiniz: http://video.milliyet.com.tr/video-izle/Canli-yayinda-tehditler-savurdu–prNHDUUCQdek.html
8 Cevaplar Kime:“İçimizdeki Zalim / Emre KONGAR”
Şu linkteki videoyu izleyince “s*ktir git” desem, bu yorum önceki konuya mı ait olur, yoksa bu konuya mı ona karar veremedim ben
******************************
Sanırım her ikisini de kapsıyor.
)
durumun vehametini kongar amcam çok güzel özetlemiş söylenecek bir söz var mı zannımca ı ıh !!!
************************************
Aslında zaman en iyi öğretmendir. Tek sıkıntı eninde sonunda öğrencilerini öldürmesi.
Kin nefret ne kadar bolucu ve parcalayici degil mi? Yarattigi zarar da tamir edilemez.
******************************************
Nefretin değil sevginin hüküm sürdüğü bir ülkede yaşamak istiyorum.
İktidarın da muhalefetin de halkın da kin ve nefret söylemi içerisinde olmadığı bir Türkiye arzuluyorum.
**************************************
Sanırım uzun bir süre aynı şeyi arzulayacağız.
sizin karşınıza hiç mi hiç, sizi nefrete sürükleyecek cinsten insanımsı çıkmadı.hani şu kendini kurnaz zannedip bıyık altından size attığı kazığa binaen sırtlanlar gibi sırıtan cinsinden lavuklarla hiç mi karşılaşmadınız?işin garibi bu alçaklar kendilerine öyle pozlar eyliyorlar ki toplumda ön planda yer alıyorlar ve toplumda bu kişilerin davranışları daha makbül görüyor.şunu oracıkta gebertsem vallah sevap haneme yazılır diye hiç mi içinizden geçirmediniz.nefret kötüdür… söylemesi kolay.gel de bu dediklerini günlük hayatta tatbik et.kimde var allasen böyle bir yetenek, böyle bir sabır?neymiş içimdeki zalimi durdurmalıymışım.belki de içimdeki zalim içimdeki aptal mazlumun faaliyetlerini engellemelidir? çünkü şu hayatta ne zaman kaybettiysem hep onun yüzünden kaybettim.vallah İstanbulda bir belediye otobüsüne binin ve etrafınızdaki hain suratlı ,ceset suratlı, kurnaz suratlı birkaç insanımsıya mutlaka denk gelirsiniz . o zaman kendinizi evliya sanırsınız.hatta bazıları hala homo erectus safhasında yalpalamaktadır.yani demem o ki bazı insanlar adamı ırkçı ve faşist yapacak denli hain çıkarcı ve zalimdir.bazen neden hala ırkçı değilim diye kendi kendime kızıyorum.söylediğim ırkçılığın etnisite ve din ile hiçbir alakası yok.bazı insanlar hangi devlete veya millete ait olursa olsunlar üstün niteliklidirler ve çoğunlukla bunların kaderi ahmaklar ve kurnazlar tarafından belirlenir.
***********************************************
Zehri içip başkasının ölmesini beklemektir nefret.
Nefret edilen kişi kendi hayatını yaşarken, nefret eden acı çeker.
Nefretle odaklandığımız kişinin bağımlısı oluruz farkında olmadan.
Aslında ucunu sivrilttiğimiz öfkemizdir bu.
Başkasına batırmaya kalktığımızda kendimize batan.
Öfke ve nefretten arınmalıyız.
Hayatın güzellikleri olmalı bir yerlerde.
Hadi bu güzelliklere odaklanalım ve bulalım onları.
Diğer yandan affetmeyi istemekle affetmek arasındaki köprüdür erdem.
Ve affetmek, yükünü taşıdığımız kişiye iade etmektir.
Zaten hayat bir sürü yük taşımamızı isterken, üstüne neden gereksiz ağırlık ekleyelim?
bence toplumların büyük bir bölümü (kurnazlar ve ahmaklar) için eşitlik istemek işte bu anlayış ahmaklıktır.çünkü o kesimler zaten eşit olmak istemiyorlar ki.o yüzden siyaset hayatındaki şu jargonlardan nefret ediyorum….
1)halkımız eziliyor
2)halkımız yoksul
3)halkımız eşit değil
4)halkımız cahil ve kandırılıyor….
oysa halklar hiç bir zaman eşit ve adil olunmasını istemez…özgürlük ve demokrasi nutukları çeken cilalı sosyalist veya demokratik ve liberalist sosuna bulanmış hanımefendilerin ve beyefendilerin oluşturduğu; gazeteci, yazar ve aydın geçinen entel dantel tayfası bu zamana kadar hep ayak oyunlarıyla hep ayak kaydırma yolu ile bu statülerine sahip olmuşlar ve koruyabilmişlerdir.bunların refahlarında bir azalmaya yol açacak olsan hemen başlarlar savaş naraları atmaya.örneğin lüks arabalarına
koyacak benzin bulamadıklarında veya evlerindeki elektrik kesildiğinde veya sadece 1 gün aç ve susuz kaldıklarında. ki bu insan tipolojisinde olanlar hiç bu durumlara uğramazlar. çünkü gidecek yer olarak garantilenmiş başka bir ülkede ikinci bir adresleri vardır.siz bunları asla mülteci olarak göremezsiniz.çünkü bunlar vatansızdırlar.para ve satılmışlık sayesinde
her yerde beslenebilmektedirler.aile sigortasına prim vermeyen bir halk güruhuna hak vermek isteyenlere gelince:halk şöyle düşünmektedir,,,,heeeeeee ben çalışacağım başkaları bedavadan maaş alacak……halkçılık ilkesine milletin tepkisi işte budur kardeşim….yani halkın alt tabakasının büyük bir kısmı aynı sınıfa mensup diğer insanların kendileriyle eşit olmasını, eşit yaşamasını istememektedir.arılar ve karıncalarda olduğu gibi bırakın herkes yaradılış özellikleri altında muamele görsünler.işci arı ,kraliçe arı ,erkek arı vsss….her aş isteyene aş her iş isteyene iş verilirse panayır sineklerinin vızıltısıyla bu dünya bir cehenneme dönüşür.
***********************************************
Hayata hiç isyan etmeyin
Öncelikle şunu kabul edin, hayat adil değil.
Hiçbirimiz, hiçbir canlı eşit yaratılmadı.
Başımıza gelenler de eşit değil.
Önce hayatın adil olmadığını kabul etmelisiniz.
İşine akıl erdirebildiğiniz bir Tanrı, Tanrı değildir.
Ancak eşitsizlik, haksızlık, adaletsizlik ve zalimliğe karşı tepkisiz olmamız anlamına gelmez saydığım gerçekler. Hakkımız olan verilmiyorsa mücadelenin kendisi de bir haktır…
en çok kendime karşı zalimim ben. zorum neyse artık
Objektif olacak kadar subjektif olamıyoruz.