Acil İş Gecikmiştir.

Sıcak bir yaz günü sohbet ederken çaldı Tuncay’ın telefonu.

Telefonu kapatmadan önce Tuncay’ın son cümlesi “Araba bende, hemen geliyorum” olduğu için epey meraklanmıştım.

-“Arayan kim?” diye sorduğumda;

-“Adnan’ın annesi rahatsızlanmış, acile götüreceğiz” dedi Tuncay.

“Adnan cidden çaresiz kalmış” diye düşündüm.  Bir insan Tuncay’ın arabasına binmeyi göze aldıysa gerçekten ciddi bir durum söz konusu olmalıydı.

Hızla arabaya binmeye çalıştık, fakat ben kapıyı açamadığım için Tuncay tekrar arabadan inip kapıyı tekmelemek zorunda kalmıştı.

Neyse arabaya bindiğimizde Tuncay arabayı çalıştırabildiği için sevinmiştim.

Araba gürledi, inildedi ve Adnan’ların evine gittik.

Adnan ve annesini aldıktan sonra hızla hastaneye doğru yol aldık.

Trafik sakin sayılırdı. Arabada çıt çıkmıyordu. Zaten çıksa bile motor sesinden duyulması imkansızdı.

Şoför Tuncay olduğunda yanında oturanın co-pilotluk yapması gerektiğini çok önceden öğrenmiştim. Dikkatle yola bakarken trafik ışıklarına yaklaştığımızı ve hızımızın azalmadığını fark ettim. Arkada oturanları tedirgin etmemek için fısıldayarak Tuncay’a

-“Frene bas!” dedim.

Fakat Tuncay alçı yutmuş gibi; iki eli direksiyonda gözlerini kırpmadan yola bakıyordu. Araba hız kesmeden ilerlemeye devam ettiği için arkadakilerin duymayacağı bir şekilde;

-“Tuncay, frene bas!” diye tekrarladım.

Sanki bir sağıra konuşuyordum. Tuncay’da hiçbir kıpırtı yoktu. Trafik ışıklarında duran arabalara epey bir yaklaşmışken,

-“TUNCAY FRENE BAS!” diye bağırdığımı hatırlıyorum. Artık arkada oturanların tedirginliğini düşünecek halim kalmamıştı. Fakat Tuncay,

-“Zaten basıyorum hayvan” dediğinde, gözlerim Tuncay’ın sonuna kadar frene basan ayağına yapışmıştı. Aklımın titrediğini duyumsadım. O an, ilk uyarımdan bu yana Tuncay’ın frene bastığını, ancak arabada frenin bir aksesuar olduğunu anladım. Tuncay da kimse paniklemesin diye frenlerin tutmadığını söylememiş. Aslında söylemeyince gerçekten paniklenmiyormuş. Bu esnada aniden el frenine yapıştım ve hızla çektim. El freninin kolu elimde kaldığında paniklemekle, kahkaha atarak çıldırmak arasında gezeledim. Birkaç milisaniye sonra ise, paniklemeden soğukkanlı bir şekilde önde duran arabaya çarptık.

Arabadan kendimi nasıl dışarı püskürttüğümü ve nasıl bir manyak gibi kahkaha attığımı tam olarak hatırlayamıyorum. Çünkü bilinçaltımız bu tür salaklıkları unutmak istiyor.  Fakat çarptığımız arabadaki adamın durumu anlamak için sarf ettiği çabayı ve şebelek suratını hiç unutmuyorum.

Bu arada acile gitmek için sebebimiz de pekişmişti. Artık Adnan da annesinin yanında yatacaktı. Hı hı Adnan’ın kafası Tuncay’ın koltuğuyla öpüşmüş, bu esnada dudak patlamış ve kafa yarılmıştı. Aslında Tuncay’dan annesini acile götürmesini isteyen bir insanın kafası önceden yarık olmalıydı.