Uyanırım da, gündüzün değil, karanlığın zulmü basar içimi.
Ne saatler, Ah ne kara saatler geçirdik bu gece
Boyunca! Neler gördün yürek, neler; girdin ne hallere!
Ve dahası da ışıl ışıl daha uzun günlere ertelenmişti.
Şahidim var ki konuşuyorum böyle. Fakat, saat dilimdeki,
Yıllardır aslında, bir ömürdür. Ve ağıdım var ya ağıdım ince
Bitmek bilmez çığlıklarımdır, heyhat! yad ellerdeki can kişiye
Gönderilmiş de yerine ulaşmamış mektuplar gibi.
Safrayım ben, ben mide yanmasıyım. En katı hükmü Tanrının
Acıdır, ben bakayım ister tadına: oysa bendim benim tadım;
Kemikten yapılmışım, etle doldurulmuşum, laneti kan, tıka basa.
Ruhumun kendi mayası ucuz bir hamurdur, ekşir. Yok olan,
Yitip gidenler de böyledir, görürüm, ve geride bıraktıkları yangın
Benimkine benzer, onların kan ter benleri; beterin beteridir benimki ama.
-Gerard Manley Hopkins
Bunları da okumak isteyebilirsiniz:
"Adam fısıldadı: “Tanrım konuş benimle.” Ve bir kuş cıvıldadı ağaçta. Ama adam duymadı. ...
İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor. Sevilmekten korkuyor, kendisini sev...
Sanırım çaresizlikle, idrak etmişliğin tehlikeli karışımı şu an damarlarımda dolaşan. Fakat hayat b...
2 Cevaplar Kime:“Uyanırım da Karanlığın Zulmü Basar İçimi”
baki olan kişinin kendisidir. bu iyi midir yoksa kötü müdür bilemiyorum. gerçek olduğunu biliyorum sadece.
yorumum hiç şiirsel olmasa bile durum bundan ibarettir diye düşünmekteyim
************************
Gerçek. Belki de baş etmemiz gereken gerçeğin her zaman gerçek olmadığı gerçeğiyle baş etmek zorunda kalmamızdır.
bunu yaparken size kolaylıklar dilerim, ben okurken bile zorlandım çünki
**********************
Denemeye değer.