“Bhagavad- Gita genç bir adam ile (Krishna formundaki) Tanrı arasında geçen bir konuşmanın yazılı halidir. Asil Pandava ailesinden gelen genç savaşçı Arjuna, bir savaş sabahında panik halindedir. Savaşacağı düşmanlar çok iyi tanıdığı kuzenleridir. Arjuna ne yapacağını bilmez bir halde arabacısı Krishna’an yardım ister. Ondan aslında duymak istediği yanıtları alamaz ama bu, Krishna için bir ölümlüye evrenin nasıl çalıştığını anlatmak ve yaşama en iyi yaklaşımın ne olduğunu göstermek için bir fırsattır. Alegorik bir öyküdür; eyleme geçmeyi ve eylemsizliği konu alır ve bizi karma ile dharma kavramlarıyla tanıştırır.”
“Hayatta olduğunuz için eylemden ya da onun sonuçlarından kaçamazsınız, bu da karmadır. Tutkudan hareketle yapılan eylem ve bir de belli bir amaçla yapılan eylem vardır. Amaca dayanan eylem daha karmaşık ve belirsizdir fakat aslında en doğal olanıdır; varlığımızın kurtarıcısı, hatta mutluluğun kaynağıdır. Bunun için kullanılan sözcük dharma’dır. Amaçlarınız soyluysa ve eylemlerinizde huzuru hissediyorsanız bu yaşamı sürdüğünü bilirsiniz. İşiniz sizin ibadethanenizdir ve sonunda ödüllendirilmeseniz bile bunu yapmayı sürdürürsünüz.”
Bhagavad- Gita, tutkulara bağlı ve otomatik olarak sürdürülen bir yaşam yerine, amaca dayalı bir yaşamı seçen muhakeme yeteneği olan bir zihni temsil eder.”
“Bizler doğanın dünyasına doğduk, ikinci doğumumuzsa ruhların dünyasınadır.”
“Fakat o, aklına hizmet eden güçlü bedeniyle
Saygın bir uğur için gücünden vazgeçendir,
Kazanç peşinde olmak, Arjuna!
Böyle biri şereflidir! Kendisine bahşedilen görevi yerine getirir!”
“Başkaları tarafından huzuru kaçırılmayan, nezdinde başkalarının huzur bulduğu; heyecan, kızgınlık ve korkuyu aşmış kişi benim için değerlidir.”
“Yaşamın için savaş vermekten, savaştan içten içe korktuğun için kaçarsan çabalaman beyhudedir: Doğa sana üstün gelecektir.”
“Ben sana kelimelerin imgelemlerinin ve en saklı muammalardan daha gizemli bilgelik verdim. Ruhumun sükûtunda bunların üzerinde düşün ve sonra özgürce istediğini yap.”
“Huzuru kendi içinde ara, üzerine düşen işi yap ve evrenin sırlarına hayranlık duy.”
Bhagavad-Gita
Bhagavadgîtâ (Bhg) yedi yüz beyitlik Sanskrit bir manzumenin adıdır. Hindu Ananesinde Tanrı Vinshu’nun insan şeklinde girerek, Krşna adı altında yeryüzüne indiği ve bir savaş arifesinde bu şiiri söylediği nakledilir. Eserin adı da bu rivayete uygundur. Bhagavan, Tanrı, aziz, şayanı hürmet kimse demektir. Gîtâ, belirli bir edebî nevideki eserlere verilen bir isimdir; (gâ şarkı söylemek fiil kökünden gelir; gîtâ, söylenmiş, şarkı) Bhagavadgîtâ’nın tam Türkçe karşılığı “Tanrı’nın şarkısı” demektir. Bu destanın yazarı olarak gösterilen Vyâsa tarihi bir şahıs olmaktan ziyade efsanevî bir şahsiyettir. Kısaca yazarının kim olduğunu bilmiyoruz.
Bu yazının tarihî hakkındaki bilgilerimiz de fazla değildir. 100.000 beyit kadar tutar. Bu mecmuanın üzerinde zaman zaman birçok ilave, eksiltme ve tahriflerin yapıldığı tespit edilmiştir. Destanın bugünkü şekli ile ilk olarak hangi tarihte tespit edildiğini kestirmek güçtür.
Holtzmann, destanın bugünkü şekliyle M.Ö. 200 ve 250 yıllarında mevcut olduğunu kaydediyor. İlk litokopisi 1809 da Kalkuta’da yapılmıştır. Bu tarihten sonra hemen hemen her yıl bir veya bir kaç baskısı çıkmıştır.
