Ruhların Hapisanesi

Şu an bulunduğum yerde yaşadığım süreç içersinde; daha önceden hissettiğim fakat tam olarak adını koymakta güçlük çektiğim duyguların kaynağının, insanların kendi yarattıkları ağların tuzağına düşme gibi bir beceriye sahip olmasından kaynaklandığını anlamış bulunuyorum. Evet, kendi tuzağımda acı çekiyorum şu an… İçinde yer aldığım ve senaryosunu benim yazmadığım filmin aslında bir alegori olduğunu yeni yeni fark ediyorum. Gözlerimi kıstıkça, flu olarak gördüğüm sahnenin her geçen an netleşmesi ve önceki eksik algılarımla körlediğim bilincimin, akıl sınırlarımı zorlayan oranda gelişmesinin, üzerimde oluşturduğu baskıyı dengelemek için bulduğum yöntem ise umursamazlık. Sanırım çektiğim bu acı, ruhumun hapishanesinde yaşayan bir mahpus olmaktan kurtulmanın bedeli. İçinde bulunduğum durumu en iyi ifade edecek hikayenin Sokrates’in ruhların hapishanesi ile ilgili  hikayesi olduğunu düşünüyorum. Bu hikayeyi yazmadan edemeyeceğim. Dikkatlice okunduğunda kendinizi bulabilirsiniz. Ve bu hikayede kendinizi bulursanız eğer kendinizi kaybedebilirsiniz. Kendinizi bulurken kaybetmeye hazırsanız okuyun:

“Ruhların hapishanesi fikri, ilk olarak , Sokrates’in görünüş, gerçeklik ve bilgi arasındaki ilişkileri irdelediği ünlü mağara alegorisiyle Platon’un Devlet’inde incelenmiştir. Söz konusu alegori, ağzı parlayan bir ateşin ışığına açılan bir yer altı mağarasını tarif eder. Mağaranın içinde kımıldamayacak şekilde zincire vurulmuş insanlar vardır. Ancak önlerindeki mağara duvarlarını görebilmektedirler. Duvar ateşin ışığıyla  aydınlanır ve ışık insanların ve nesnelerin gölgelerini duvara düşürür. Mağara sakinleri gölgeleri gerçeklikle özdeşleştirirler, o gölgelere adlar verirler, onlardan söz ederler ve hatta mağaranın dışından gelen seslerle duvardaki gölgelerin hareketleri arasında bağlantı kurarlar. Mahpuslar için hakikat ve gerçeklik bu gölgeler dünyası demektir, çünkü başka bir bilgileri yoktur.

Ne var ki, Sokrates’in anlattığı gibi, mağara sakinlerinden birinin mağaradan çıkmasına izin verilecek olsa, o kişi, gölgelerin daha karmaşık bir gerçekliğin yansımalarından ibaret olduğunu ve mağaradaki arkadaşlarının bilgi ve algılarının çarpıldığını ve sakatlandığını fark edecektir. Sonra o kişi mağaraya dönecek olsa, ona göre dünya çok farklı bir yer olacağı için , asla eskisi gibi yaşayamayacaktır. Kuşkusuz, mağaraya kapatılmasını içine sindirmekte zorlanacak ve arkadaşlarının düştüğü duruma acıyacaktır. Ne var ki, edindiği yeni bilgiyi arkadaşlarıyla paylaşmayı denese, görüşlerinden ötürü beklide kendisiyle alay edilecektir. Mahpuslara mağaranın tanıdık görüntüleri, hiç görmedikleri bir dünyadan çok daha anlamlı gelecektir. Dahası,  yeni bilgiyi benimseyen kişi artık gölgelerle ilgili inanca göre davranamayacağı için, diğer mahpuslar dışarıdaki dünyayı tehlikeli bir yer, sakınılması gereken bir şey olarak göreceklerdir. Yaşadıkları deneyim alıştıkları görme biçimine aslında daha sıkı sarılmalarına yol açacaktır.”