Bir akşam yatakhaneye oldukça geç dönmüştüm.
Elbise dolabıma doğru yürürken İbrahim’in hala uyumamış olduğunu fark ettim.
Beni gördüğünde gözleri parlamıştı.
Önümü kesti ve heyecanla “Tamer bana çok önemli bir iyilik yapmanı istiyorum, yapar mısın?” dedi.
O saatte böyle ani bir isteğe hazır değildim fakat, “İbrahim saat sabahın biri. Çaresizlikten kafayı yemiş gibi bakıyorsun. Yapabileceğim bir şeyse neden yapmayayım?” dedim.
İbrahim’de bir rahatlama olmuştu. Ağzı ani bir refleksle yarım ay gibi gerildi. Gevşemişti aniden.
Kısık bir sesle “Yaklaş hadi” diyerek yatağının bulunduğu yere götürdü beni.
Uyanık kimse var mı diye etrafına bakarak yorganın altından kalın bir sopa çıkarttı ve “ Lütfen bu sopayla bacağıma vur!” dedi .
Sadece sesi değil, gözleri de yalvarıyordu ona vurmam için.
Şok olmam gerekirdi fakat nedense oldukça sakin bir şekilde; “Olum sen hastasın, farkındasın değil mi manyak olduğunun? Git başımdan” dedim.
Kolumdan tuttu ve “Lütfen, sadece bi defa sertçe vuracaksın o kadar basit işte” dedi. Sesi kısık fakat çok kararlıydı.
Benle dalga geçtiğini düşünürek, “Neden bacağına vurmamı istiyorsun? Kafana vursam belki yerine gelir” dedim gülerek.
Sanırım böyle bir cevap beklemiyordu.
Ekşimiş suratındaki kara gözlerinden hüzün fışkırttı.
“Yarın mutlaka rapor almam gerek, yarınki sınava hazır değilim, başka seçeneğim yok, eğer beni biraz seviyorsan bacağımı rapor alacak kadar incitmelisin” dedi.
Donakaldım yatağının önünde. O esnada vurup vurmamayı düşündüğümü anlamış olacak ki; yalvarmaya başladı: “Nolurr vur, lütfen, beni seviyorsan, arkadaşsak vur!” dedi.
“Cidden kafayı kırmışsın, böyle bir şey yapamam, beni pişman olacağım bir şey yapmaya zorlama” diyebilmiştim.
Fakat o kadar istekliydi ki, teklifini kabul edene kadar beni uyutmayacağından emindim. Gardımın düştüğünü fark etmişti. “ Hadi tut ve vur! Lütfen çok sert vurmanı istiyorum” deyip sopayı elime tutuşturdu ve hızla yatağına uzanıp bacağını sıyırdı.
Elimde sopa hayretle onu seyrediyordum. O ise yattığı yerde, kendinden emin ve kararlı bir şekilde vurduğumda ses çıkartmamak için ağzına havluyu tıkıştırıyordu.
İtiraf etmeliyim ki; ağzında havlu ile hazırım şeklinde kafasını aşağı yukarı salladığında gülmemek için feci enerji sarf ediyordum.
Aramızdaki bu anlamsız dialogu duyan ya da hala uyumamış olup da bizi izleyen var mı diye çevreme bakındım.
Yatakhane loş ve sessizdi.
İbrahim gözlerini gözlerime odaklamış hala hazırım işareti yapıyordu bir yandan.
Vurup kurtulayım manyaktan diye geçirdim aklımdan. Epey geç olmuştu, yarın erken kalkacaktım, sınav da cabası.
Sopayı sıkıca kavradım ve İbrahimin sıyırdığı bacağa hızla vurdum.
Sopa ile İbrahim’in uyluğu buluştuğunda çotanağğkk diye bir ses çınladı yatakhanede.
Hiç unutmadığım ise, İbrahim’in ağzındaki koca havluyu bir pinpon topu gibi fırlatarak haykırışı idi.
O kadar feci bir çığlık savurdu ki, yatakhanede uyuyanların yattıkları yerde sıçradıklarını görebiliyordum.
Bi kaç saniye içinde ışıklar yandı.
Ve tüm yatakhane çığlık atıp kıvranan İbrahim ve hemen yanıbaşında elinde sopayla duran bana bakıyorlardı.
En ufak bir açıklaması olamazdı o sahenin.
Durumu nasıl ifade edebilirdim ki?
İbrahim nefes alabilecek duruma geldiğinde iniltiyle ve minnettarlıkla “Dostum, çok saol. Büyüksün sen” dediğinde bizi seyredenler oracıkta pötürdediler.
Herkesin düşünce balonundaki kocaman soru işaretlerini görebiliyordum.
Sopayı nazikçe İbrahim’e verdim ve hayretle bize bakanların arasından sıyrılıp dolabımın yanına gittim.
Kimseden ses çıkmıyordu. (Sanırım sınıf başkanlığı avantajım vardı. Ehi.)
Uyananlar, hipnoz olmuş zombiler gibi, bana ve acı ve mutluluk karışımı bir hezeyan yaşayan İbrahim’e bakmaya doyamıyorlardı.
“Arkadaşlar verdiğimiz rahatsızlık için özür dileriz. Hadi iyi geceler” dediğimde, gördüklerinin rüya mı yoksa gerçek mi olduğunu düşünen kalabalık insan güruhu yataklarına gittiler.
Kafamı yastığa koyduğumda, bir dostun zor bir isteğini yapmanın mutluluğu ile, onun canını yakmış olmanın üzüntüsü boğuşuyordu…
Neden normal arkadaşlarım yoktu? Ehi. ( sanırım cevabı biliyorum. )
Bunları da okumak isteyebilirsiniz:
I- Üstat dedi ki: “15 yaşımda kendimi öğrenmeye verdim.” – “30 yaşımda, istencime sahip olabildim.” ...
I- Üstat dedi ki: “Zenginlik ve onur, herkesin istediği şeylerdir. Bunlar doğru bir yolda kazanılmaz...
Hoş bir bahar günü uyanıp "benim bu karasal yerde ne işim var? Amasra’ya gidip denizi görmeliyim" de...
21 Cevaplar Kime:“Yatılı Okul…”
İnsan ,kendisine benzeyenlerle arkadaş olurmuş.Bundan dolayı olabilir mi?
************************
Ya da arkadaş olduklarına benziyordur…
Gülümsemeyle okudum bu anıyı. Her ne kadar absürd bir durum yaşanmış da olsa öğrencilik ve öğrencilik anıları başka hiçbirşeye benzemiyor. Bu konuda bir tecrübem olmadı ama yatılı okullarda okuyanların sanırım bu anlamda çok daha fazla anısı var.
*********************
Sanırım hatırı sayılır miktarda anım var.
İşin garibi bir çoğu böyle.
Yazarken eski günleri hatırlattı bana.
çocuğun bacağına sopa sopa mı vurdun:=))
ne derler, delı delıyı anında bulurmus:=)
**********************
Hı hı.
Deli mıknatısıyım ben. ehi.
Hah hah hah! Yazını okurken, gülmekten gözlerim yaşardı valla! Halâ da gülmeme engel olamıyorum. Sana daha önce de söylemiştim, sen harika bir mizah yazarı ya da stand-up sanatçısı olabilirsin. Olay değil de anlatma tarzın çook tatlı, gerçekten bak, yağ çekiyor falan değilim. Hey yarabbim, halâ gülüyorum…
***********************
O an İbrahim’in de gözleri yaşarmıştı. ehi.
anılardan bir demet
) okuması keyifli yazılar olmuş..
***************************
İnan yaşaması daha ilginç.
İbrahim dost edinmesin artık,yazık telef olacak
Daha önceden birisi kafasına vurmuş olmalı…
Onu da mı sen yaptın yoksa?
*****************************
Bi keresinde de İbrahim’in serçe parmağını kırmaya çabalamıştık. Başardık sanmıştık ama rontgende başarısız olduğumuzu anlayınca çok üzülmüştü.
İbrahim sınavdan kaytardı mı bari?Bir de hala görüşüyor musunuz ?Bacağı,parmağı derken sağlam yeri kaldı mı acaba?
*************************
İbrahim yedi gün rapor aldı. Sınava girmedi.
Bu sene bir defa telefonla görüştük. Ankara’ya geldiğinde görüşelim istiyor. Müsait olursam onunla görüşeceğim.
Kendisi uluslararası iş yapan çok saygın bir Fransız şirketinde üst düzey yönetici. ( Bu nasıl oldu anlamadım. Sanırım adamların Türkçe bilmemesinden kaynaklandı. ehi. İbrahim yabancı dilde mantıklı şeyler söyleyebiliyordu.)
Kafası hariç her yeri sağlam… ehi.
Kol, bacak kırılmaları işe yaramış.Bir sağlam kafası kalmış onu da çalıştırmış.
*******************
Diğer üyeler iflas edince adamın çalışan tek kafası kalmış olabilir.
Aynı Stephen Hawking. ehi.
Fakat bana sorarsan kafada hafif kısa devreleri var.
Allahım ya Allahım ya bu kadar komik bir insan…kahkaha bombası oyumben
************************
Hoyratca gülmeli…
Bu arada bende sınıf başkanlığı gibi bir makamda bulundum…Lisedeyken.
Bir arkadaşım vardı Öğretmendi kız.Öyle bir espiri yapabilme yeteneği vardı ki kızın anlatamam bir oda insanı kendine güldürebilirdi.Ki,bu bir yetenektir..Ona yalvarırdık lütfen ama lütfen stendapçı ol diye….kişileri yönlendirmeyi sevmem ama oyum ben durma derim bu konuda…
**********************
Hmm. Bunu bi düşüneyim…
selam….
))bu anı gercek olamaz diye düşündüm önce..seni cok iyi anliyorum..dostluk adına yapmışşın..
)tamam
dayanamadım sonunda..
ama ben arkadaşı merak ettim çok..sınava hazır olmadığı için bu kadar acı cekmeye razı olan bir insan ne kadar mükemmeliyetcidir diye düşündüm…ne çok düşündürmüşşün bak..güldüren ve düşündüren bir yazi olmuş..aferin ..devam et bence..sevgiler..
*****************************
Gerçekten mükemmelliyetci bir şahsiyetti.
Şimdi çok iyi bir pozisyonda çalışıyor.
Umarım mutludur ve bir yerlerine zarar verdirmek istemiyordur artık.
Merhabalar,
sizin gibi bir insanın normal arkadaşı olması şaşırtırdı zaten!
**************************
Garip olurdu adeta. ehi.
1) boğuşmadan kim galip geldi?
2) çotanağğkk sesi kulaklarından silinebildi mi?
3) 1 hft rapor aldıracak ayarda nasıl vurabildin?
4) ya tamiri mümkün olmayan 1 hasar verseydin?
.
.
.
*************************
Boğuşmadık, o durdu ben vurdum.
Tınısı olan bir sesti ama silindi.
Konsantre oldum. Açıkcası daha az rapor alır sanıyordum…
İbrahim’in tamiri mümkün olmayan hasarı doğuştan var zaten. ehi.
Merhaba Oyumben,
Çocuğa nasıl kıydınız da vurdunuz hala çözemedim. Belki ben de vururdum. Neden derseniz? Ben, merhametsiz ve çok soğukkanlı bir insanımdır. Şimdi empati yapıyorum da, çocuk vur demiş sopayı bile hazırlamış. Yalnız sadece şurası benim için çok önemli. Vurmanın şiddeti ne kadar olmalıydı. benim elim çok ağırdır. Eğer o beyzbol sopasını o çocuğa ben vursaydım, çocuk bir pestil gibi döşeğe yapışıverirdi. Sizin eliniz iyi hassasmış 7 gün rapor alacak şiddetinde iyi ayarlayarak vurmuşunuz. Bu da bir hüner ve sanattır, biliyor musunuz? Öyle 7 şiddetinde deprem oluşturmak her babayiğidin karı değildir. Örnek: Ben dediğim gibi, en az 12 şiddetinde olurdu. Ama karşımdaki insan olduğu için o kadar şiddetli ben de vuramazdım belki. Aslında bir canlı denemesini yapmak gerekir. Bir daha böyle bir olayla karşılaşırsan lütfen bana haber verir misiniz, bir dahakini de ben tatbik edeyim.
Çok ilginç ve çok güzel bir blogdu. Çok keyif aldım ve çok memnun oldum.
Bir dahaki sefere görüşmek dileğim ile.
******************************
Arkadaş aniden talep ettiği için yardım alamadım.
Bi daha böyle bir istek olursa size yönlendireceğim. ehi.
“Kafamı yastığa koyduğumda, bir dostun zor bir isteğini yapmanın mutluluğu ile, onun canını yakmış olmanın üzüntüsü boğuşuyordu…”
kastettiğim boğuşma fiziksel değildi..
tınısı olan ses silindiğine göre sanırım mutluluğun verdiği huzurla uykuya daldın
************************************
Tam anımsamıyorum şu an. Mutluluk mu yoksa üzüntü mü galip geldi…
Tekrar okudum… Etkisi yine aynı oldu.
*********************
Pekişti. ehi.
yatılı, burslu,okumuş bir çocuk olarak derim ki; biz arkadaşlığı en iyi bilenlerdeniz…
çok acayip hikayeydi…sevdim
**********************
Gerçekten arkadaşlığın anlamını okulda keşfettim ben.
Bazı arkadaşlarımla konuşmadan anlaşabiliyorduk.
Telepati gerçek
Bu arada bu tür hikayelerden çokca var.
hangi okul bu? biz de yatılı okuduk da, ama böyle garip isteklerd e bulunan olmazdı, ben çook rapor aldım sınavlar için, kolayd tabi rapor almak, ama bizim okulda herkes pazar sabahı bile 7 de kalkıp gece 12 ye kadar çalışırlardı, nasıl akıl sağlığımı korudum bilmem, belki de koruyamadım, ehi lafını o kadar çok sevdim ki , çorabilir miyim
****************************************
Sizin okulda insanlar varmış.
Benim okuduğum okulda insan yoktu. 
Dilediğin kadar çor. Çok çor. ehi. 
Bu arada çorabilirsin.
“Bana vurur musun?” diye bana da çok talep geliyor ama ben vurmuyorum pek.. Rapor vermiyorlar…
********************************
Aslında haklısın vur diyene dur demek gerek.
kopye çekmeyi deneseydi ya.
Tarzı farklı arkadaşın.