Benin olduğu yerde biz olmaz… ( Oyum ben hariç. ehi.)
Ve eğer bir yerde biz yoksa, sonuç olumlu dahi olsa başarıdan bahsetmek olası değildir.
Bir çok organizasyonda ayın başarılı personeli yazısı dikkatimi çekmiştir.
Patron, bir kişiyi onurlandırmak uğruna geri kalan tüm çalışanları aşağaladığının farkında olmadan motivasyon sağladığını sanır.
Oysa duvarda asılı o resim, resmin sahibi haricindekilerin o ay malak gibi yattığını haykırıyordur avaz avaz.
Günümüzde bir kişinin tek başına sisteme katabileceği ile, takım ruhu oluşmuş sinerjik bir çalışma grubunun başaracakları çok ciddi farklılık gösterecektir.
Bence birbirini tanıyan, güvenen, ortak bir amaca motive olmuş, inançlı bir takımın başaramayacağı hiç bir şey yoktur.
Ancak takım olabilmeyi, biz olabilmeyi başarabilmek için aşmamız gereken çok ciddi bir problemimiz olduğunu düşünüyorum.
Bizler kuluz… Küçük yaştan beri kul olarak yetiştirildik.
O minik körpe beyinlerimiz çocuk yaşta anne babanın otoritesi altında, birey olmaktan uzak, sadece otoritenin söylediklerini yapmak için programlandı.
Biraz büyüdük ve okullara gönderildik.
Öğretmenlere eti senin kemiği benim diye verildik. Otorite öğretmen oldu.
Otoritenin söylediği şeyin doğru olduğu ve şartsız kabul edilmesi gerektiği öğretisiyle pişti beyinlerimiz.
Biraz daha büyüdük ve iş hayatına girdik. Artık otorite patron, iş yeri sahibiydi.
Ne söylendiği değil, kimin tarafından söylendiğine odaklanmayı öğrenmiş sünger beyinlerimiz köle sadakatiyle biyat etti hep.
Toplumsal hayatın içine girdik; asker, polis, vali, siyasetci otorite oldu. Sadece onlar söylediği için ne söylendiğini anlamadan kabul ettik her şeyi.
Bir toplum böyle yitti işte. oh be.
Bunları da okumak isteyebilirsiniz:
2 Cevaplar Kime:“Ayın Personeli”
3 kulhü, 1 elham okudum ben de. amin.
Tebrik ediyorum. Okumaya devam.